We reden steeds verder weg...
We reden,
heel snel,
vol gas,
steeds verder weg.
We reden,
op de snelweg.
De auto waar we in zaten,
herriner ik me nog goed.
Donker van binnen,
donker van buiten.
We reden,
steeds verder weg.
Ik zat achterin de auto.
Het was koud,
k had n wollen deken over me heen.
Jij zat voorin,
met je leren jas aan,
op weg waren we...
waarheen..?
Je was de bestuurder,
de persoon,
waar ik vaak bang voor was.
De persoon,
waarom ik vaak huil.
Dat was jij.
En je zat naast me,
steeds verder reden we weg.
Op weg, naar...
waarheen?
Steeds verder reden we,
zonder te weten,
waarheen.
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Donderdag, januari 30, 2003 15:06 |
| confronterend om te lezen... Liefs, en sterkte, Chiara. |
|
| ana: | Donderdag, januari 30, 2003 14:59 |
| Mooi gedicht meis.Ben even mijn woorden kwijt. Probeer je gevoelens zo goed te blijven verwoorden want zo kan je dingen verwerken.Het is een hulpmiddel. Sterkte en dikke knuffel ana |
|
| Wim Meeus: | Donderdag, januari 30, 2003 14:56 |
| Soms, kunnen mensen zo ontzettend rot doen. Mega-Knuffffffff XXXXX en knuffff Groetjes van Wim |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Loila*a | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 30 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||