Ongrijpbaar
Stil,
volgt hij me,
ik geraak niet van hem af,
hoewel hij soms onzichtbaar is
Ik wil hem grijpen,
maar ik kan niet,
want hij is mijn spoor,
dat ik zelf uitwis
Misschien,
is hij wel mijn leven,
we zijn onafscheidelijk,
geraken niet van elkaar los
Want,
eigenlijk volg ik hem,
wil ik hem grijpen,
en ben ik zijn spoor
Ik ben zelf de schaduw...
volgt hij me,
ik geraak niet van hem af,
hoewel hij soms onzichtbaar is
Ik wil hem grijpen,
maar ik kan niet,
want hij is mijn spoor,
dat ik zelf uitwis
Misschien,
is hij wel mijn leven,
we zijn onafscheidelijk,
geraken niet van elkaar los
Want,
eigenlijk volg ik hem,
wil ik hem grijpen,
en ben ik zijn spoor
Ik ben zelf de schaduw...
Reacties op dit gedicht
| evy meisman: | Woensdag, februari 05, 2003 11:35 |
| Prachtig!! Doet de haartjes op mijn armen rechtop staan; en dat is een kunst. | |
| evy meisman: | Woensdag, februari 05, 2003 11:34 |
Over dit gedicht
| Auteur: Aristide | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||