Ze sprak
met haar ogen
beroerde lichtjes
zijn huid
dempte met haar
zakdoek de tranen
Ze sprak
met haar ogen
stuurde hem
haar laatste brief
Gedompelt
in rozen en jasmijn
Ze sprak
met haar ogen
stofte de letters
van zijn grafsteen
af
Plukte de glimlach
van haar
gezicht
en legte
haar neer
naast de rozen
Ze sprak met
haar ogen
bewonderde de
vredesduif
zondt
haar laatste glimlach
naar hem
En legte zich
terusten
in de rozenkroon
friedel: | Vrijdag, januari 31, 2003 20:03 |
wat een prachtige gedichten schrijf jij toch wijnand!!! echt niet onder woorden te brengen hoe ik jouw gedichten vind! maar wel erg treurig dit gedicht...... sterkte...zoveel sterkte toegewenst! |
|
margot: | Vrijdag, januari 31, 2003 17:43 |
gevoelig,ontroerend mooie... liefs,margot |
|
Lobbes: | Vrijdag, januari 31, 2003 17:15 |
Het lijkt net mijn moeder die bij het graf van mijn vader staat..treurig...maar prachtig Liefs, Lisette |
|
Erna Muermans: | Vrijdag, januari 31, 2003 13:23 |
mooi gebracht wijnand erg leiefdevol Erna |
|
zwaluw: | Vrijdag, januari 31, 2003 11:42 |
Prachtig...zo symbolisch en vol pijn, er liggen herinneringen in, ik word er even stil van | |
MayadeBij: | Vrijdag, januari 31, 2003 09:37 |
Verslavend bijna, heerlijk weer Wijnand, | |
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 31 januari 2003 | ||
Thema's: |