Een gestreken haal, geschilderd in een gezochte tijd.....de penseel zoekt de vlakke grond opwaar zij haar haren wederom kan laten rusten....
Wees aanwezig oh, lief canvas, hoe ik je zo speels onthoudt van mijn bestaan, zo af en toe....
Dichtheid van vloeibare streken tegen je massa van linnen, laat me nederstrijken, ik en mijn draden van gevoel....
Porieen openend, je linnen, mijn wereld in jou lichaam geportreteerd....
Een landschap te vervaardigen, een welke wil jij?
Zeg het me door mijn juiste draden te bespelen, kies daarnaast de hardheid die jij verlangt; lang bij je aanwezig zijn of jij je porieen sluitend ten teken dat ik wederom moet terugkeren naar het water voor een nieuwe start......en wederom een nieuw......gevoel.


Duncan ;-)