Op de wereld liep ik te dwalen...
Op de wereld liep ik te dwalen
met de koude in mijn hoofd
De sneeuw vertelde verhalen
door niemand meer geloofd
In het woud waar geen bomen stonden
stal de nevel mijn ogen plots
En de vogels die niet meer fluiten konden
streken neer op hun grijze rots
Langs me heen raasde een ijzige wind
die mijn lippen bevroor in een zucht
Mijn schreeuw klonk als een stervend kind
slechts een wolkje ijle lucht
En de nacht, die aan mijn zijde vocht
de dag met haar handen verkilde
verborg mij in het sneeuwse vocht
toen ik toch het woud verlaten wilde
Reacties op dit gedicht
| miss p!nk: | Zaterdag, februari 01, 2003 19:07 |
| hey,wouw dat is wel een heel leuk gedichtje,prachtig verwoord!!! veel liefs pinkie!! |
|
| melijsje: | Zaterdag, februari 01, 2003 17:59 |
| hallo hallo wie stinkt daar zo stinken naar de roem die komen zal als je zo verder blijft doen u bent gewaarschuwd!! de beste, de beste van het poëtische weste |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jook | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 01 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||