ik kwijn weg in onzekerheid
heb behoefte aan wat vloeiend bloed
ik wil weer kunnen snijden
weer kunnen zien wat voor wonderen het voor me doet

ik verlang ongelofelijk naar mijn mes
even alles om me heen vergeten
even mijn bebloede armen bewonderen
van pols tot elleboog opengereten

even de troost van duisternis ervaren
en me overgeven aan mijn pijn
daarna die ultieme kalmte ervaren
en even lekker rustig zijn

maar ik weet wat er daarna komt
de mensen om me heen met hun gekwetste blikken
het doet ze pijn als ik ze snij
en ik laat ze niet zomaar stikken

dus besluit ik het niet te doen
en laat mijn mes uit mijn handen glijden
ik besef het met pijn in mijn hart
ik kan en mag mezelf niet snijden