Ik zou eigenlijk wat meer door vreugde willen worden gedreven.
Maar regelmatig blijken mijn gedichtjes door verdriet te zijn geschreven.
Ik kan niet stoppen, iets dwingt mij tot het schrijven van dit gedicht.
In de ijdele hoop dat het wellicht iets van de pijn verlicht.

Ik ben op zoek naar woorden, maar waar haal ik ze vandaan?
Hoe moet ik je in godsnaam vertellen dat jij het bent die mij dwingt je te laten gaan?

Miljoenen woorden, slechts 26 lettertjes, toch zo moeilijk de juiste te vinden.
Als ik denk ze te hebben gevonden, kan ik ze niet eens tot fatsoenlijke zinnen verbinden.

En als ik dan weet wat ik je moet zeggen, bestaat daarvoor een geschikt moment?
Ach, dan denk ik weer, kom…, draai niet om de hete brei. Wees een vent!

Maar wie heeft de dop verwijderd, hem uit zijn fles bevrijdt, deze boze geest?
Want ik word gek, dit kan nooit de bedoeling zijn geweest!

Terwijl ik lang in de veronderstelling was dat ik je echt heb gekend,
ben ik er de laatste weken achtergekomen wie je werkelijk bent.

Dus laat ik je nu los, maar heb het gevoel dat ik je al veel eerder ben kwijtgeraakt.
Je zult het niet geloven, je hebt het me de laatste tijd soms zo ontzettend moeilijk gemaakt.

Niet eerder is de pijn zo intens, een onvoorstelbare smart.
En het voelt als een ketting, een loodzware ketting om mijn hart.

Ik weigerde te kiezen en heb als ultieme daad bijna mijn eigen leven genomen.
Ik werd wakker op een vreemde plek en wist niet meer hoe ik daar was gekomen.

Ik weiger te geloven maar ik raak het toch echt allemaal kwijt!
Mijn vrouw, mijn lieve kinderen. Elke dag zonder hen lijkt een eeuwigheid!

Niet eerder heb ik zoveel van iemand gehouden. Ik wilde alles geven, bijna mijn leven.
En ondertussen ga je door: neem je meer dan je zelf in staat bent te geven.

Lang heb ik getwijfeld, bang dat mijn liefde niet ver genoeg reikt.
Ik ben zo dicht bij je geweest. Jouw woorden: niemand heeft ooit dit punt bereikt.

Het leven gaat verder, wat een onvoorstelbaar cliché.
Ons drama lijkt in deze wereld zo nietig, je hebt werkelijk geen idee.

Wat ik echt voor jou heb gevoeld, lees je in een aantal gedichten. Er is geen woord gelogen.
Alleen liefde kan ons samen houden, het heeft geen zin om elkaar nog langer te gedogen.

Lieve schat, ik zal jullie vreselijk missen. Vooral Francisca, mijn allerliefste baby’tje.
Ooit zal ik haar vertellen wat ons is overkomen, misschien wel in een liedje.

Ik verzet mij tegen alles wat ik voel want ik laat je los, ik ben je voorgoed kwijt.
En je hebt werkelijk geen idee hoezeer mij dat spijt!