als een vis spartelend in onmacht
een wolkje waterdamp condenseert
op de koude ruit van oneindig glas
en beneden staat een grote plas
als uiting van verdriet en ik lig
als een vis op het droge
door de sleepnetten bedrogen
in een grote plas van onmacht
en duw met laatste kracht
mijn vin tegen het reusachtig glas
dat tussen mij en mijn zee ligt
in grote angst voor hemels licht
maar lucht voel ik waar het was
want het is enkel spiegelbeeld
van een spiegel tegenover
een ander, in zwart getover
en ook die blijkt weer verbeeld
op de koude ruit van oneindig glas
en beneden staat een grote plas
als uiting van verdriet en ik lig
als een vis op het droge
door de sleepnetten bedrogen
in een grote plas van onmacht
en duw met laatste kracht
mijn vin tegen het reusachtig glas
dat tussen mij en mijn zee ligt
in grote angst voor hemels licht
maar lucht voel ik waar het was
want het is enkel spiegelbeeld
van een spiegel tegenover
een ander, in zwart getover
en ook die blijkt weer verbeeld
Reacties op dit gedicht
| snake642: | Woensdag, januari 25, 2012 09:58 |
| een mooi schrijven!:) | |
| grasspriet: | Zaterdag, februari 08, 2003 13:51 |
| Mooi geschreve, wij zullen de vissers zijn die je uit je plas halen en terug in volle zee smijten :) Bo&Annebel xxsoenxx |
|
| Jeffry: | Donderdag, februari 06, 2003 10:25 |
| De woede begrepen...heerlijk uitgepuugt, laten drogen en opnieuw lering getrokken! ;-) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tim balthazar | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 05 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||