Mijn stukje levenskaraat…
De scheuren in het hemellaken
verspreiden fonkelende stralen
die dalen over de rimpels van het water
waarin wij zwommen met de zwanen…
Nabij die plek was het
dat jij mij bezong
onder de glans van
een net in slaapgevallen zon…
Ik keer nog vaak
met opgeheven hoofd
terug naar de ontmoeting
van onze eerstgeboren zoen…
Ach toen…
hoe is het eigenlijk met nu,
met wie deel jij je angsten
je pijnen en je kwalen
heb jij iemand om mee over de heide te dwalen…
Hoe staat het met de belofte
die wij elkaar deden bekomen
de humor, de pracht en het vóór altijd samen,
maar ik wist het wel
dat je me eens zou verlaten…
Edoch treuren doe ik niet…
Al zit ik over jaren
hand in hand met mijn kameraad,
meneertje Altzheimer en krijg ik het te kwaad,
deze herinnering blijft altijd
mijn meest heldere stukje levenskaraat…