haar leven was te vlug gegaan
ze huilde
in een bel
van stilte en verdriet
waar de waan zich had weerspiegelt
en de lach
haar jeugd verliet
haar gezicht
verloor de klanken
etste wit waar volheid was
zilte parels van verlangen
vormden kleuren
tot een plas
met haar hoofd
gebogen in beseffen
gaf ze handen aan de muur
van het grijs verwoord verleden
warm beleven
voelde guur
ze vertrok
uit alles wat ze kende
waar haar moeder had gestaan
waar het kind
ook werd begraven
haar leven was te vlug gegaan
in een bel
van stilte en verdriet
waar de waan zich had weerspiegelt
en de lach
haar jeugd verliet
haar gezicht
verloor de klanken
etste wit waar volheid was
zilte parels van verlangen
vormden kleuren
tot een plas
met haar hoofd
gebogen in beseffen
gaf ze handen aan de muur
van het grijs verwoord verleden
warm beleven
voelde guur
ze vertrok
uit alles wat ze kende
waar haar moeder had gestaan
waar het kind
ook werd begraven
haar leven was te vlug gegaan
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Donderdag, februari 13, 2003 11:31 |
| Pas nu vinden mijn tranen een weg... Ontroerend, en confronterend... Je weet me te raken, missie geslaagt... Liefs, Chiara. |
|
| Wolfje: | Donderdag, februari 13, 2003 11:04 |
| mijn complimenten hoor! wolfje |
|
| Laurens Windig: | Donderdag, februari 13, 2003 07:24 |
| Schitterende metaforen. | |
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||