Ik had je nog de lente gehoopt...
Ik had je nog de lente gehoopt…
koude is gekomen om mij te omhullen
nu ook je laatste blad gevallen is
witte rozen op je graf
hun doornen prikken diep
maar ergens in een droom, zo ver
weet ik dat je bij mij bent
als de lente komen zal
voel ik je adem in de wind
zie ik je weer in pas ontloken rozen
hoor ik je in de lach van ieder kind
m’n liefste, zelfs als de dood ons scheidt
draag ik je verder in mijn hart
schenk ik je witte rozen
teder, ontdaan van alle doornen
zoals het bij een engel past
Reacties op dit gedicht
| margot: | Vrijdag, februari 14, 2003 00:08 |
| heel sterk en zacht mooi... liefs,margot |
|
| friezin: | Donderdag, februari 13, 2003 17:14 |
| geen woorden..............prachtig gewoon |
|
| waterval: | Donderdag, februari 13, 2003 16:15 |
| zo héél herkenbaar........ ik las het vandaag al verscheidene keren en nog steeds "pakt" het me zo dat woorden overbodig blijken..... |
|
| Dieter L.: | Donderdag, februari 13, 2003 12:49 |
| prachtig =) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Wolfje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||