Mijn bladen zijn verspreid.
Mijn takken zijn kapot.
mijn wortels zijn dood.
Ik huil, maar niemand hoort mij.
ik schreeuw, maar mijn aaahh
rebelleert de horizon.
Toch ben ik optimist.
Maar mijn optimisme verdwijnt plotseling.
En het verdriet begint om me heen te wandelen.
Dit is de boom die ik ben,
de boom der verdriet.
Ik sterf staand.
Wij hebben ekaar ontmoet op een kritiek moment.
Elkaar ontmoet na hevige zeegolven
elkaar ontmoet na een heftige orkaan.
Elkaar ontmoet met een verlangen van tederheid.
Elkaar ontmoet met een geest vol begraven liefde
elkaar ontmoet...
En nu ... zeg mij niet vaarwel
dan vernietig je mijn dromen.
Zeg mij niet vaarwel
dan ben je de oorzaak van mijn verdriet.
Wacht even.
Kijk me aan.
En als je durft, zeg tegen me, vaarwel.
Daar is de zon die op me afkomt.
De zon verdandert mijn verdriet tot feest.
En ik begin met hem een nieuw leven.
Vol liedjes.
Daar is de zon, ik neem van haar wat ik wil
Mijn bladeren gaan open
en de vogels gaan zingen.
De beste liedjes.
Maar ondanks dit alles
Ik sterf staand.
Hoe is het mogelijk
dat hij de vond naar mijn gesloten ziel.
Hoe is het mogelijk dat hij mijn agenda beheerste.
Met zijn bittere verlangen.
Ik vergeet hem niet
Hij, die ontstond
en plotseling verdween.
Er blijven alleen herinneringen over.
Ik herinner me nog
Ik herinner me nog zijn woorden
Die op een tedere gitaar lijken.
Een gitaar die door een grote kunstenaar gemaakt is.
Hij is weg, maar ik praat nog steeds met hem.
Ik vraag hem nog steed
wat is het geheime van de afwezigheid
van de maan in deze donkere nacht.
Waarom zingt het leven geluksliederen en verdwijnt ...
Alles is veranderd...
Alles is anders
alle afspraken zijn omgedraaid en tegen de muur gegooid
De liefde is een hobby geworden.
En ik houd alleen herinneringen over.