busreis
busreis
Ik zat,
in de bus.
Ik reed,
en ik zag:
Een toren met gouden kruis,
afgetekend tegen de lege lucht.
En ik dacht:
Al het geloof verloren.
Ik reed verder,
en zag:
De witte stopstreep op de grond,
waar ik overheen reed.
En ik dacht:
Weer een stap verder.
Ik reed nog verder,
en zag:
De witte en volle maan,
in een grauwe kleurloze lucht.
En ik dacht:
Laat de nacht wachten,
het is nog dag.
Toen lachte een klein jongetje,
in die bus.
Een heldere klaterrende lach.
Sneed door mijn hoofd,
en pinde al mijn gedachtes vast.
Ik zat,
in de bus.
Ik reed,
en ik zag:
Een toren met gouden kruis,
afgetekend tegen de lege lucht.
En ik dacht:
Al het geloof verloren.
Ik reed verder,
en zag:
De witte stopstreep op de grond,
waar ik overheen reed.
En ik dacht:
Weer een stap verder.
Ik reed nog verder,
en zag:
De witte en volle maan,
in een grauwe kleurloze lucht.
En ik dacht:
Laat de nacht wachten,
het is nog dag.
Toen lachte een klein jongetje,
in die bus.
Een heldere klaterrende lach.
Sneed door mijn hoofd,
en pinde al mijn gedachtes vast.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: pioen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 16 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||