de spuit kleeft en laat rotten
de naald grijnsde het zonlicht terug
terwijl ze langzaam naar een ader beet
en lachend het plantengal uitspuwde
in een lichaam dat al vele jaren leed
de voeten waren al lang geketend
en volgden struikelend de ogen
die na te lange vervuiling bedrogen
regelrecht naar het zelfgedolven graf
de schimmel was reeds ver verspreid
en het lichaam was de rotte ondergrond
door eigen dwaasheid verwond
verzuurt het nu verder, zelfs met spijt
en het wou niets nog veel liever
dan uit zijn lijden verlost te worden
als een oude, compleet verziekte kat
die niets meer aan haar leven had
terwijl ze langzaam naar een ader beet
en lachend het plantengal uitspuwde
in een lichaam dat al vele jaren leed
de voeten waren al lang geketend
en volgden struikelend de ogen
die na te lange vervuiling bedrogen
regelrecht naar het zelfgedolven graf
de schimmel was reeds ver verspreid
en het lichaam was de rotte ondergrond
door eigen dwaasheid verwond
verzuurt het nu verder, zelfs met spijt
en het wou niets nog veel liever
dan uit zijn lijden verlost te worden
als een oude, compleet verziekte kat
die niets meer aan haar leven had
Reacties op dit gedicht
| lani: | Woensdag, februari 19, 2003 05:42 |
| heavy tim, net als de realiteit!! x-x-x |
|
| Guan: | Dinsdag, februari 18, 2003 21:30 |
| Hoe het genot een vlucht kan zijn in een verdorven wereld, tot m'n zelf mee verdort. Intens gedicht groetjes Guan |
|
| kriekie: | Dinsdag, februari 18, 2003 20:57 |
| waw tim, je hebt ongelooflijk veel talent. Ik hou van je woordspeling liefs kriekie xxxxxx |
|
| hadassah: | Dinsdag, februari 18, 2003 20:26 |
| soms lijkt het wel of wij mensen onzelf willen uitroeien. en tegelijk het eeuwige leven hebben. soms lopen de dingen zo dat je naar de naalden of de fles grijpt. dat is helaas zo, een mens kan nooit de waarheid recht aankijken daarom kiezen we omwegen via drank en drugs. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tim balthazar | 
|
|
| Gecontroleerd door: Robski | ||
| Gepubliceerd op: 18 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||