Ze wordt vager
Ik schilder een portret van haar
zij paradeert in de lucht
ze is er niet meer
en de trekken van haar gelaat worden me onbekend
Ik ben oud geworden
zij is jong gestorven
in het licht van haar dode voetstappen leef ik
ik geraak verbitterd bij haar steeds zwakker schijnend lichtje
Ik kijk naar een foto van haar
zij kijkt weg vanuit de foto
alsof ze me niet wil zien
was dit mijn vrouw ?
Nu zit ik hier
zij zweeft ginder boven
ik trek een laatste streep aan haar portret
een rode druppel verf valt van het doek
haar laatste druppel bloed?
zij paradeert in de lucht
ze is er niet meer
en de trekken van haar gelaat worden me onbekend
Ik ben oud geworden
zij is jong gestorven
in het licht van haar dode voetstappen leef ik
ik geraak verbitterd bij haar steeds zwakker schijnend lichtje
Ik kijk naar een foto van haar
zij kijkt weg vanuit de foto
alsof ze me niet wil zien
was dit mijn vrouw ?
Nu zit ik hier
zij zweeft ginder boven
ik trek een laatste streep aan haar portret
een rode druppel verf valt van het doek
haar laatste druppel bloed?
Reacties op dit gedicht
| qatlin: | Zaterdag, maart 08, 2003 20:39 |
| ik begrijp wat je bedoeld.. ik leef met je maa! Probeer de goede dagen te herrineren, en denk aan haar zoals ze dat zelf zou willen, pas dan zal je voelen dat ze ook hield van jou.. kiss |
|
| Erna Muermans: | Maandag, februari 24, 2003 22:36 |
| beelden vervagen sommige herinneringen blijven ik herken het gevoel van bang zijn om die herinneringen te verliezen maar het krijgt zijn plaats voel je niet schuldig je mag je eigen leven gaan daar heb je recht op ookal voelt dit nu nog schuldig sterkte Erna |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Aristide | 
|
|
| Gecontroleerd door: Robski | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||