Gênant mijn genade
Stokpaardje verloren
treuzelden de gedachten
verloren in wollig zijn
roept de herder: schapen
olijfolie met lavendel
daar zorgloos naakt kraakt
vleugje liefdeszweet
ontspruit verkwikkend blad
zwier als wier in water
met zout, beneden schuim
verdrijf gelopen tijd op tijd
de secondewijzer is koploper
draag gewassen aandacht
zo stoom je tilt wolkenhoog
ontsnap voor verdamping
gênant ben jij mijn genade.
01-03-‘03/11:23
Reacties op dit gedicht
| margot: | Zaterdag, maart 01, 2003 23:51 |
| hele mooie beeldspraak!!! liefs,margot |
|
| NeA: | Zaterdag, maart 01, 2003 14:28 |
| Zalig gedicht! NeA. |
|
| MayadeBij: | Zaterdag, maart 01, 2003 13:07 |
| En een kus, natuurlijk, | |
| MayadeBij: | Zaterdag, maart 01, 2003 13:07 |
| Plaatsvervangende schaamte hier, maar niet heus, klapjes voor de engel, haha, | |
| eclips: | Zaterdag, maart 01, 2003 12:44 |
| ... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 01 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||