“Schuldig…”

Zoals altijd schrijf ik alles van me af

Al vinden woorden maar met mate mijn verwerking

Lijdt de plotselinge pijn tot een beperking

En ervaar ik het aanvaarden als een straf

Gezien mijn laten lijkt dit lot me meer dan logisch

En ik zie ook de loden last die jij moet dragen

Ik heb me als een smachtende sukkel gedragen

Terwijl jij me jouw kwetsbare vertrouwen gaf

Zo ben ik volkomen schuldig aan ons scheiden

En ik zoek wegen om mijzelf dit te vergeven

Ik verloochende mijn complete manier van leven

En jij hebt amper gezien wie ik werkelijk ben

Voor wat het waard is vraag ik jou me te begrijpen

De liefde liet me veel te lang alleen

En toen jij plots aan de horizon verscheen

Gingen hormonen zonder aarzelen aan de ren

Gedachten raakten ietwat ongeordend

En waar ik het goede dacht te doen daar liep het mis

Ik kan je niet echt goed vertellen wat het is

Maar ook ik had mijn twijfels bij het moment

Wellicht dat wij het beter doen als vrienden

Als dat voor jou nu ook een wens zou zijn

Dan sta ik open voor jouw plezier en pijn

en zul je zien wat ik bedoel

als je me beter kent…