Als een ziekte onder mijn huid loert het steeds maar weer naar een zwak moment.
Dan als ik mijn verdediging laat vallen slaat het toe, ik verander ik van een rustig wezen in een grommend beest dat zichzelf niet onder controle heeft ene anderen pijn doet als mede zich zelf.
Hoe ik mij ook was het gaat maar niet weg.
Ik huil en jank: "Waarom nou ik? Wat heb ik misdaan?" en even later doe ik weer gewoon.
Het is als een zwarte poort waar ik door heen moet en achter die poort zit een zwarte gang waarin ik niks kan zien.
Is dit leven?
Als dit leven is weet ik het niet, het is als een splinter in je oog.
Je weet niet wat het is, maar het is er.
Als er een hemel zou zijn, zou er toch ook iets tussen hemel en aarde moeten zijn, zou dit leven zijn?
Hoe meer ik mij dit afvraag des te meer pijn ik krijg.
Hoe lang hou ik dit vol? Zal ik de strijd winnen of verliezen, zal ik bij degene zijn van wie ik hou of zal ik alleen zijn??
Op deze vragen miet ik antwoord vinden....
------------------------------------------------------------
ik zou graag weten wat jullie mening is want dit is een van mijn eerste gedichten..........
Michiel
------------------------------------------------------------