Gewoon zittend in een stoel.
Gewoon Zijn.
Zonder reden, zonder doel.
De wereld draag haar glans,
glijdt voorbij aan mij.
Van binnen ben ik Vrij.
En toch verbonden.
De wereld kijkt naar mij,
met een glimlach.
In mij is er een stil ontzag,
voor dat wat ik mocht/mag ervaren.
Voor steeds weer nieuwe dimensies die ik mag ontwaren.
En ik glimlach.
In de leegte, is de stilte van mijn hart,
maar zo gevuld, vervuld door de volheid van de Liefde.
Een einde aan alle smart.
En zo zit ik.
Ben ik die ik ben,
en volg het teken, de tekens binnenin.
Dit slechts volgen, mijn enigste zin.

Een volgend moment zal ik weer opstaan.
Weer deelnemen aan het spel.
De wereld weer in gaan.
Er zijn voor ieder, zonder dwang of bevel.
Uitstromend, gevend mijn hart.
Alles dat in me is.
Geen schijn of vernis.
Dat wat puur mezelf is.
Ik zal opstaan,
en een volgend wonder tegemoet gaan,
in verwondering.
Zoveel dat opwekt.
Steeds weer een nieuwe wereld die wordt ont-dekt.
Nieuwe mogelijkheden die worden verwekt.
In dit Zijn.
In dit gaan.
In de ont-dekkingstocht van dit zo grootse Bestaan.