jij was de gloed
van een zon die ik elke seconde van de dag
met alle vezels van mijn lijf
aanbad in ongesproken talen,

een blik, een hand, een gebaar,
betekende meer dan urenlange verhalen
vol van woorden, woorden, woorden,
zoveel als een keel kan schreeuwen
'k hou van jou, van jou, van jou,
heb je dan echt niets begrepen ?

'k ging bij engelen te rade
en vervloekte God in heilige plaatsen
want weten Zij veel
wat mensen kunnen voelen,

heb jij een beter antwoord
op al die angstige vragen ,
waarom moet je blootvoets in helledonker
doorheen een mijnenveld van verwijten
om samen te zijn ?

waarom kan nooit,
ooit iets goed zijn
wat je zo diep gelukkig maakt
om te eindigen in bloedige dolksteken
van gemis en onbegrip ?