mijn laatste vlucht
voorbijflitsende koplampen
lijken me te lonken
naar het donkere asfalt
tien meter onder mij
jarenlang heb ik geleefd
achter een ondoordringbaar masker
mijn ware ik te kwetsbaar
voor deze gure wereld
steeds mezelf voorgehouden
dat alles ooit beter wordt
dat mijn tijd wel zal komen
als ik maar niet opgaf
maar nu ben ik moe, en leeg
en kan ik niet meer geloven
het verliezen maakte me kapot
het vluchten ben ik beu
in gedachten neem ik afscheid
van het weinige dat me hier hield
een laatste snik, een laatste zucht
...en ik geef op...
lijken me te lonken
naar het donkere asfalt
tien meter onder mij
jarenlang heb ik geleefd
achter een ondoordringbaar masker
mijn ware ik te kwetsbaar
voor deze gure wereld
steeds mezelf voorgehouden
dat alles ooit beter wordt
dat mijn tijd wel zal komen
als ik maar niet opgaf
maar nu ben ik moe, en leeg
en kan ik niet meer geloven
het verliezen maakte me kapot
het vluchten ben ik beu
in gedachten neem ik afscheid
van het weinige dat me hier hield
een laatste snik, een laatste zucht
...en ik geef op...
Reacties op dit gedicht
| littleilse: | Maandag, maart 10, 2003 16:21 |
| geef het alsjeblieft niet op, ik kan niets anders zeggen ... dan geef niet op. kis ilse je kan me alijd mailen als je wil |
|
Over dit gedicht
| Auteur: beats | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 09 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||