Als er enkel de glimlach van de bloemen was,
Aan welke zon zou ik me zonder jou verwarmen ?
Als er enkel het liedje van de regen was,
Wie zou er mijn hart sussen, dat zo verlangt naar jou.

Ik herinner me dat de hemel weende,
en de violen schreeuwden van ongeluk zonder jou
Maar je hebt mijn leven geschilderd naar jouw tederheid.
En een groot vuur is in mijn hart ontvlamt door jou.

Je hebt mijn kinderdromen geplukt
Om ze te wiegen op de vleugels van de wind
Maar je liet me de bittere smaak in het hart
van een verloren geluk, dat pas ontdekt was

Waarom ?
Je bent gekomen als Vrouwe Fortuna
Je bent weggegaan op een manestraal
De gekwetste liefdes, de hulpeloze harten.

Zoals de rivier die verliefd is op de zee
voel ik mijn zomers en mijn winters naar jou vloeien.
Maar waar ben je, je glijdt weg in de tijd,
en je leeft enkel nog in de echo van een briesje