Je hebt geen idee
hoe pijn je me deed
Je woorden staken me diep in me hart
Ik blijf het steeds maar voelen
Ook al wil je dat ik het vergeet...

Jij bent de enige van wie het echt telt
Wie zijn mening me kan maken of breken
Je hebt me nu gebroken in duizend stukjes,
zo klein als de kop van een speld....

Kan je begrijpen dat ik je nu even
niet wil spreken?
Dat ik even moet genezen:
Helemaal alleen...

Het zijn me ogen die zachtjes wenen
Me hart die doet zo zeer
Ik heb nu gewoon niet de energie
Kan gewoon even niet meer...

Ik zal het je wel vergeven
Maar nu nog even niet
Laat me gewoon maar even zitten,
met me inwendige verdriet...

Ik had gewoon verwacht,
dat jij het wel zou weten!
Ik had gewoon niet verwacht
Dat ik je zoiets zou moeten vergeven...

Dat één zo'n zinnetje me zoveel pijn doet
Het komt ver uit het verleden
Toen had ik al het probleem,
dat ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan
Zoiets raakt me ziel, me angst en mijn onzekerheden
Waarom heb je juist dat niet vermeden?