Twee wegen lopen ook niet altijd naast elkaar,

Soms lopen ze parallel, zit er een water tussen,

Of gescheiden door een rij bomen,

Maar sommige wegen wil je eigenlijk niet,

Dat ze te ver uiteen lopen,

Misschien om nooit meer bij een te komen.

Geef ik angst, door wat mij nu gebeurd,

Ik kan me echt goed voorstellen,

Dat ik je misschien pijn doe door mijn geluk.

Denk veel aan het contact,

De band die er niet lang terug zo was,

Lijkt nu niet stevig meer, voelt meer stuk.

Krijg gevoel dat je mij niet meer kan vertellen,

Hoe het nou eigenlijk met jou zelf gaat,

Of over je gevoel wat er in je speelt.

Ik mis die gesprekken,

Of is het nu eigenlijk zo,

Dat ik je daar mee heb verveelt.

Ik wil weten of ik je pijn doe,

Maar ben eerlijk erg bang,

Om het je direct te vragen.

Moet nu echt je toegeven,

Dat de kracht ook die ik naar jou had,

Danig begint in mij te vervagen.

Ik haal mij dingen in mijn hoofd,

Die ik wel snel tegenspreek,

Of door iets anders ondermijn.

Heb ik nou echt dan zo mis geslagen,

Of misschien gewoon fout begrepen,

Ik vond zo het contact echt fijn.

Ik krijg steeds meer het idee,

Dat je de angsten naar mij nu heb,

Angsten die je ook van anderen weerhoudt.

En dat die angsten in je,

Je misschien juist ook weerhouden,

Openlijk of direct mij te vragen.

Je ziet zo wel,

Er loopt behoorlijk wat onzekerheid,

Nu aan mij zo zit te knagen.

Ik ben heel snel veel om je gaan geven,

Om die ene persoon,

Voor en achter de naam,

Dat gevoel van familie is nog net zo,

Niet een of andere manier anders geworden,

Hoop dat je dat van mij kan verstaan.

Op die manier geven Pieps en ik

Toch denk ik veel meer om je

Dan je eigenlijk nu zo weet.

En eigenlijk hoop ik dat ik snel de kans krijg,

Je dat te kunnen verduidelijken,

Dat je dat nooit of te nimmer vergeet.