Iedereen en toch alleen
Langzaam, heel erg langzaam,
twee voeten die op een harde ondergrond lopen.
bloed blijft kleven aan de stenen die je achterlaat
maar toch moeten we verder, iedereen en toch alleen.
Eens binnen is alles verloren, buiten de angst dat haar
hoogtepunt reikt en iedereen vanbinnen verwoest.
Eén voor één worden de verlossende schoten gelaten,
Na wat schelle stemmen, hier en daar wat gestommel en…
verder niets meer. Alleen de stilte en het beeld van de vele
druppels die door de gaten van de vloer naar beneden sijpelen.
Hier zal je blijven rusten, in je eigen bloed en dat van een ander.
Je bent er niet meer, je hebt je lichaam ingeruild voor een lange reis.
Ik ben blij dat jij je nu weer beter voelt, na lang te moeten wachten
kan je nu weer lachen.
Pieter Bas aka. Cupidoke ( Belgium 17/03/2003)