Een hoopje miserie ben ik,
zo zielig en alleen.
Niet sterk genoeg om deze
"grote boze mensenwereld" aan te kunnen.

Ik vraag me af waarom ik nog leef.
Ik zou zo graag van alles af zijn,
niet meer vechten voor een beetje geluk!
Maar ik zou mijn vrienden,mijn familie
zelfs mijn vijanden niet kunnen achterlaten
Om toch maar bang te hebben dat ze gewonnen zijn!
Dat wil ik niet!

Ik wil zelf niemand pijn doen ,
alleen mezelf dan.
Ik pep mijn eigen op met de gedachte dat ik "het toneel" nog even maar moet spelen.
Zonder emotie maar met pijn in het hart:
een lachend gezicht !
Een zonnetje zijn en geen donderwolk!

Ik zou er zo graag de brui aan geven.
Is iedereen en alles van mij af!

Ik ben een lafaard , ik kan niet eens iets voor mezelf doen!
Het is hopeloos voor mij,
ik geraak niet meer uit deze bodemloze put!
Ik laat me maar door anderen leven,
gewoon doen wat zij van mij verwachten!

Dat toneel houdt ik nog even vol.
Mijn echte gevoelens niet laten zien!
Mijn tijd zal wel komen,
maar ik hoop heel gauw!

Dank u vijanden!
Om me nog even duidelijk te maken
dat ik geen shit waard ben :
niets,rien!
Jullie kennen me niet!
Jullie nemen het genoegen niet eens om me te leren kennen!
Jullie hebben van mij ,een levendig meisje, een klein bang wezen gemaakt!

Bijna zijn jullie van mij af!
Denk : gauw !