Vervreemd spiegelbeeld.
Wanneer ik
in de spiegel kijk,
Vraag ik me af,
wie ik ben.
Ik moet zeggen
dat ik nog wel
op mezelf lijk,
Maar ik kan niet zeggen,
dat ik mezelf
als het meisje
in de spiegel herken.
Van binnen huil ik
24 uur per dag.
Ik walg van mezelf,
zoals ik nu ben.
Het is dat meisje in de spiegel
dat ik zo graag wezen mag.
Zij is de kant van mij
die ik door en door ken.
Ze staat daar
met een glimlach,
zo trots en met een rechte rug.
Wanneer houd dit gevoel op?
Wanneer,
krijg ik mijn eigen ik weer terug?
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Vrijdag, maart 14, 2003 17:07 |
| Accepteer, en vind. (woorden van een WIJZE man, en een lieve ;-)maar ik noem geen namen) liefs, chiara. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: Iejoor | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||