je huwde de dood...
Waar was ik
toen jouw nacht kwam?
De sterren, de maan,
alles oorverdovend stil...
Jouw geest die,
niets meer in ogenschouw nam,
krijste geluidloos een gil.
Waar was je?
Alles werd zwart.
Het licht aan de hemel verdween.
Mijn 'neen' sneed je keihard.
't Was mijn waarheid, niets gemeen.
En, gloed van sterren, maan of zon,
het interesseerde je niet meer.
Waarom had ik geen zweep
die strelen kon?
Waarom deed ik je telkens zeer?
Je nam tot bruid,
de eenzame nacht
en ik verkoos het licht.
Ik weet nog steeds niet
wat je toen dacht.
'k Zag enkel nog pijn
op jouw gezicht.
Als ik kon,
lapte ik alle helderheid aan m'n laars
en bracht je terug naar hier.
Nu ween ik donkerpaars
en beleef je op droog papier.
Reacties op dit gedicht
| free: | Dinsdag, april 15, 2003 20:08 |
| .....'ik droom je het liefst in paarse kleuren' die zin schoot door mn hoofd...herkenbaar weer,die gevoelsparalellen elke zin heeft zin er staat geen woord zin of nodeloos, heel knap! en zo mooi om te lezen... |
|
| victor ruhlmann: | Woensdag, maart 19, 2003 23:06 |
| Heel diep en intens.Alleen de stilte is zacht. Sterkte. | |
| margot: | Zondag, maart 16, 2003 02:18 |
| stil... liefs,margot |
|
| PeterdB: | Zaterdag, maart 15, 2003 22:42 |
| Bijzonder gedicht; heel mooi Lani! | |
| Erna Muermans: | Zaterdag, maart 15, 2003 16:57 |
| mooi beschreven meid ik word er stil van liefs Erna |
|
| tim balthazar: | Zaterdag, maart 15, 2003 16:16 |
| ontroerend, en mooi kusjes tim |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, maart 15, 2003 14:23 |
| wij hebben ieder ons eigen leven te leiden, hoe moeilijk om aan te zien dat soms moet zijn, wij zeggen na ieder onvoltooid bestaan keer op keer om te niet te doen, losgewrikt, en als ik... zo zeer niet zo zeer. lieve groet, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||