licht dat komt, licht dat gaat
Pas als het licht
mijn ogen ontgaat
de duisternis mij meeneemt
en verzegelt in mijn hart.
Pas dan zal mijn laatste
traan gestorven zijn
en rusten op het zand
waar eens
een klein plantje
het licht zal zien
en leven geven.
mijn ogen ontgaat
de duisternis mij meeneemt
en verzegelt in mijn hart.
Pas dan zal mijn laatste
traan gestorven zijn
en rusten op het zand
waar eens
een klein plantje
het licht zal zien
en leven geven.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, maart 18, 2003 00:27 |
| heb je niet jezelf voor jezelf bewaard, raak je als een korrel graan de aarde, leven is er door je heen gegaan, vruchten zullen uit je ontstaan. groetje, hans |
|
| vicky praet: | Maandag, maart 17, 2003 18:59 |
| foutje het is : en verzegelt in ZIJN hart. sorry vickytje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vicky praet | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||