Tegen jou kan ik er niet over praten,
jij ontkent en zegt dat ik onzin uitkraam.
Tegen iemand anders kan ik het niet vertellen,
want ik heb je beloofd te zwijgen.
Tegen mezelf kan ik er niets over zeggen,
de muren zouden me horen.
Het opschrijven durf ik ook niet,
iemand zou het kunnen vinden.
Ik kan dus maar 1 ding doen.
En dat doe ik.
Ik schreeuw.
Ik schreeuw, zo hard,
dat niemand me nog hoort.
Zo hard dat ik mezelf verdoof.
Zo hard dat ik nergens
meer aan hoef te denken,
want het enigste waar ik
anders aan denk,
ben jij.