Na een zware tijd ben ik rustiger geworden in mn hoofd
zoals een kaars dat langzaamaan dooft.
Ik krijg de behoefte om erover te spreken,
misschien is dat wel een verwerkingsteken.
Ik schaam me er niet langer dr voor,
en wat mn situatie is geworden daardoor.
Mijn mishandeling heeft mn ogen geopend,
maar niet meteen de volgende ochtend!!
Ik ben daar nog steeds mee bezig
en ben daardoor soms afwezig.
Maar iedere dag gaat t ietsjes beter met mij,
zelfs mn gevoel komt weer erbij...
Ik kon nix meer voelen behalve mijn verdriet
aan leuke momenten denken, hielpen niet.
Mijn gevoel was compleet verdwenen,
zoals dat het de hele dag blijft door regenen..
Maar na regen komt zonneschijn, ja zelfs bij mij!!!
en ik voel me weer een beetje blij.
Ik heb ondervonden welke mensen voor me klaar stonden
ben zo blij dat ik ze heb gevonden!!
Iedereen wilde dat ik me beter ging voelen, ook was t maar
voor even,
zij hebben zich wel op glad ijs begeven!
Niet wetende in watvoor bui ik zat,
maar zij kozen niet de hazenpad!
1 Persoon heef me zo goed opgevangen,
zodat ik niet in mn buien bleef hangen.
Ik weet dat t nie altijd goed kan blijven gaan, eens komt er
een terugslag,
maar er is 1 persoon bij wie ik terug komen mag.
Ik weet nu dat ik niet meer alleen ervoor sta,
en met die wetenschap weet ik dat ik er helemaal voor ga!!