Het gezang van de bommen,
met de muziek van kogels.
Afgeschoten door dolle dwazen,
die zich zelf Amerikanen noemen.
De grootste "hufters" die er zijn,
werd gezegd door iemand die naast me stond.
Een andere proteststand bedaarde hem,
zijn woorden waren nergens voor nodig.
Het gelach in de kamers van de regering,
mensen die zich zelf de regering van Irak noemen.
Het terug schieten van kogels door mensen,
die zich zelf het leger van Irak noemen.
Een Iraakse vrouw stond ook nog te wenen,
gevolgt door de woorden mijn familie zit er nog.
Mijn familie zit er nog en ik ben bang ze nooit meer te zien. Haar geloof in een goeie afloop was vervlogen.
De angstend boezemen zich in,
aan beide kanten van het strijd veld.
Een strijd veld dat in een hel verandert,
Twee mensen zijn fout, maar de burgers laten hen koud!!