herinnering aan een oorlogszomer
Zet vol verbijstering
mijn voeten
De laatste vogel sterft
in mijn hoofd
afgeschoten door gedachtenpijlen
Stil sta ik in vermoord land
verkracht leven
afgebrande trots
As bladert van mijn handen
De lucht ruikt naar
oud vuur
en nieuwe dood
boomskeletten en
zwartgeblakerde ruïnes
zijn vertellers
van deze schrijnende getuigenis
Het is raar zo
alleen te zijn
Ik wist niet dat
dood zo stil was
Dacht op harde aanklacht te
stoten
Maar al wat ik tegenkom
is stille weemoed en
zacht verwijt
Ach land! brul het uit!
neem wraak op je schenders
Ik stuur mijn woorden de leegte in
waar ze zich met laatste glimlach
verliezen in oneindigheid
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, april 10, 2003 13:27 |
| stil waar dood oorverdovend nader kwam, alleen wat alweer te beluisteren geruis van bomen en bloemdragend gras achterliet waar je even je te neer gelegd hebt. |
|
| eddy daemen: | Dinsdag, maart 25, 2003 19:51 |
| drastisch mooi zwaluw.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: zwaluw | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||