Ik sta voor de buitenwereld bekent om mijn vrolijkheid.
Maar soms vergeet ik gewoon wat ik allemaal op deze wereld heb,
ik denk dan aan allemaal dingen, maar ik denk vooral aan de vraag:
"waarom ik toch altijd"? Waarom heb ik al die pijn en waarom
voel ik me zo alleen terwijl ik toch heel veel mensen om me heen heb?

Ik weet niet meer wat ik voel... zijn mij gevoelens nou echt of toch nep?
soms zou ik graag van deze wereld afgaan. En ook niet meer willen bestaan.
Ben ik de enige met deze gevoelens?
ik kan het eigeluk niet uitleggen wat ik bedoel..
Maar dit is gewoon hoe ik me voel!
niemand ziet mij verdriet van binnen,
Maar dat is misschien maar beter ook, want ik wil er toch niet over beginnen..

Maar soms kan ik het gewoon niet laten,
ik moet het er dan echtt met iemand over hebben..
Zou iemand mij van deze gedachten kunnen redden?

Laatst zij er iemand tegen mij: "na regen komt zonneschijn"
maar het voelt alsof dat er bij mij nooit zou komen.
het zal bij mij altijd blijven regenen.
En hier kan ik juist niet meer tegen, altijd maar ellende en pijn..
Kan er bij mij dan nooit es ff geluk zijn?

Zal ik dan toch maar uit dit leven stappen?
Maar eigelijk wil ik er helemaal niet mee kappen!
ik leef met de dag, want verder durf ik niet te kijken
Kon ik maar voor 1 dag op iemand anders lijken...
Ik zal elke dag maar moeten nemen zoals hij is..
zodat ik van alle momenten niets meer mis....