Diep in mijn vlees
zit jij als een verwoestend virus verscholen
koortsaanvallen van zinsverbijstering
die mijn geest bedwelmen van heimwee,

van het front geen nieuws te bespeuren
de verdwaalde soldaat vecht badend in het zweet
tegen helse zandstormen van vertwijfeling
kan zelfs mijn eigen schaduw niet meer vertrouwen,

de gedichten, het dagboek voor je verjaardag
voor elke nieuwe dag een eerlijk antwoord
veilig opgeborgen in de heilige tijd van inzicht
sijpelt druppelsgewijs samenhorigheid,

een uitgerukt hart bonst onafgebroken
hoe lang kan dat hoop blijven pompen
op sterk water en karig brood,
het mosterdzaadje kan bergen verzetten,

de lentezon brengt klaarverlichte herinneringen
alsof het gisteren pas was,
de angst voor je trotse ongenaakbaarheid
kerft littekens van eenzaamheid.