leven op de straat
De stenen waren koud en hard
Toch ging jij onbevreesd zitten
Je ogen wijd open en je billen nat
De wereld was gestruikeld en over je heen gevallen
Je nagels klauwden gaten in de mist
Flarden grijs gingen over in het heden,
ritsten je gulp open en alweer
had je tussen de stenen gepist
De straat, die heb jij altijd aanbeden
Verblind van het staren
in slaap gevallen tussen het onkruid
Voldaan en gelukkig
Toch ging jij onbevreesd zitten
Je ogen wijd open en je billen nat
De wereld was gestruikeld en over je heen gevallen
Je nagels klauwden gaten in de mist
Flarden grijs gingen over in het heden,
ritsten je gulp open en alweer
had je tussen de stenen gepist
De straat, die heb jij altijd aanbeden
Verblind van het staren
in slaap gevallen tussen het onkruid
Voldaan en gelukkig
Reacties op dit gedicht
| jodium: | Vrijdag, maart 28, 2003 12:03 |
| Sterk. Ingekaderd door een tramraampje, geeft zicht op een achterbuurse straat in het Antwerpse. Je woorden geuren zelfs de stank van het ongekende. Mijmer in de stad??? groet jodium |
|
| Wim Meeus: | Vrijdag, maart 28, 2003 11:48 |
| Ieder zijn visie ... Alles heeft zijn voor en nadelen. Wel mooi gedichtje ... XXXXX en knuffff Groetjes van Wim |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Caroline van Geel | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 28 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||