Never felt more alone
Never felt more alone
Zo gehoopt en gedacht
deze keer moest het lukken
gevochten en gestreden
zoveel opgegeven
tranen lopen
gedachten tollen
messen lonken
armen wachten
veilig voelde ik me
in jouw buurt
geborgen was ik
in jouw armen
geliefd dacht ik
door al jouw kussen
ik geloofde je
toen je zei dat IK het was voor jou
dat ik diegene was
waarop je je leven wachtte
en dan nu te moeten horen
dat er een ander één is
ik begrijp je
ik vergeef je
maar geef me de tijd
om te aanvaarden
dat ik nooit perfect zal zijn
dat ik nooit HAAR zal zijn...
Reacties op dit gedicht
| Never_Forget: | Zondag, april 06, 2003 14:46 |
| ik weet hoe je je voelt... je laatste zin is gewoon precies hoe ik me voel! Moeten aanvaarden dat je nie goed genoeg bent... VERSCHRIKKELIJK! | |
| Doodroosje: | Vrijdag, april 04, 2003 20:49 |
| Herkenbaar en toch ook weer niet... Zal wel moeilijk zijn om erover te geraken. Veel sterkte. Mooi geschreven! | |
Over dit gedicht
| Auteur: *termietje* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Goony | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||