Sonnet der opgebrande liefde
Al twintig jaar lang ziet zij hem zitten
In die eeuwige stoel bij de open haard
Vroeger een jonge god, nu grijs bebaard
En al wat hij kan is op haar vitten
Eens kon haar vuur zijn lijf nog verhitten
Toen borsten en billen nog niet waren verjaard
Vroeger een jonge hinde, nu een oude taart
En frustratie is al wat zij nog bezitten
Zometeen, bij het opdienen van het avondmaal
Zullen zij de messen weer slijpen
Elkaar verwijten makend, zonder berouw
Ze kennen elke letter van elkaars levensverhaal
Zonder elkaar ooit te begrijpen
En boven de aardappels zegt zij: ik haat ook van jou
In die eeuwige stoel bij de open haard
Vroeger een jonge god, nu grijs bebaard
En al wat hij kan is op haar vitten
Eens kon haar vuur zijn lijf nog verhitten
Toen borsten en billen nog niet waren verjaard
Vroeger een jonge hinde, nu een oude taart
En frustratie is al wat zij nog bezitten
Zometeen, bij het opdienen van het avondmaal
Zullen zij de messen weer slijpen
Elkaar verwijten makend, zonder berouw
Ze kennen elke letter van elkaars levensverhaal
Zonder elkaar ooit te begrijpen
En boven de aardappels zegt zij: ik haat ook van jou
Reacties op dit gedicht
| Funky_Girl_Kitty: | Maandag, januari 22, 2007 17:48 |
| mooi | |
| Marieke: | Maandag, maart 31, 2003 22:15 |
| Woh, goed geschreven, Isis! De ironie spat er vanaf! Triest eigenlijk, dat oude mensen elkaar het leven nog zo moeilijk kunnen maken! Oude zeikerds, klagend over het heden, klagend over de tijd die vergaan is, niet kijkend naar het mooie en het lieve van nu. Toch jammer... Liefs Marieke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Isis | 
|
|
| Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 31 maart 2003 | ||
| Thema's: | ||