moedeloos...
Je zakte
door je knieën, knakte
en nu raak je de grond
zo hard. Keihard.
Je schreit vanbinnen:
"Laat me buiten."
Géén lach meer om de mond.
In slow-motion,
ogen open-dicht.
't Is goed dat de zon niet schijnt.
Je houdt nu even niet van licht.
Bent rustiger
als de dag verdwijnt.
Je grijst je dagen
met streepjes zwart.
Droog ets je, onder je huid,
de code die jouw ziel verhard.
't Ludieke moet eruit.
"Elke wolk, hoe wit dan ook,
heeft sombere randen."
Depressie schrijft zijn eigen spreuk.
Bewust verbreek je alle banden.
Tussen hart en ogen,
een streep ...
je mond, de breuk.
Reacties op dit gedicht
| victor ruhlmann: | Maandag, april 07, 2003 22:31 |
| Hou vol, hou moed want je komt terug. | |
| Zwiepie: | Zaterdag, april 05, 2003 14:12 |
| mmmmm.....moet ik bellen of gaat het nog??? Mijn poppedopje... wel mooi hoor |
|
| free: | Vrijdag, april 04, 2003 20:25 |
| nou nou...jij kan er ook wat van die kwam wel aan hoor.. prachtige zinnen gebruikt! liefs free |
|
| Erna Muermans: | Vrijdag, april 04, 2003 14:15 |
| pfffff lani pijnlijk lieve groetjes Erna |
|
| ~Marina~: | Vrijdag, april 04, 2003 11:03 |
| zo pijnlijk rakend... liefs, Mar |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2003 | ||
| Thema's: | ||