mijn forosynthese verstikt
Zonnetjelief, schiet dan toch
door het koude vruchtvlees
van de grijze bladerhemel
die in winden van onwetendheid
uit hoge bomen werd gescheurd
zorg dat ge uw pijlen mikt
dep ze, laat de watten punt
mijn vloeiend rood wegkussen
snel, mijn fotosynthese verstikt
schenk uw kracht des levens
zorg dat ge mijn zetmeel
weer door de dieprode wateren
van mijn bloed laat klieven
in de richting van m’n lippen
wek ze, uit hun winterslaap
door het koude vruchtvlees
van de grijze bladerhemel
die in winden van onwetendheid
uit hoge bomen werd gescheurd
zorg dat ge uw pijlen mikt
dep ze, laat de watten punt
mijn vloeiend rood wegkussen
snel, mijn fotosynthese verstikt
schenk uw kracht des levens
zorg dat ge mijn zetmeel
weer door de dieprode wateren
van mijn bloed laat klieven
in de richting van m’n lippen
wek ze, uit hun winterslaap
Reacties op dit gedicht
| hadassah: | Zaterdag, april 05, 2003 10:30 |
| prachtig, ik kan het niet anders zeggen. | |
| Jeffry: | Zaterdag, april 05, 2003 00:19 |
| ja...die ene kus wie doet die ontwaken? Ontarm de eenzaamheid met volle liefde en ze leidt je naar vruchtbare gronden...;-) |
|
| Jacobs Ivan: | Vrijdag, april 04, 2003 17:47 |
| mooi gedicht Tim ! | |
| moonrise: | Vrijdag, april 04, 2003 16:11 |
| Erg mooi, tja de lente zit in de startblokken maar de winter heeft het wat moeilijk emt afscheidt nemen.. liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tim balthazar | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2003 | ||
| Thema's: | ||