Pad van herinneringen
Ik wandel op het pad dat leidt
Naar mijn eigen herinneringen
De tuin van heb-ik-ooit-gedaan
En mijn terras wilde-ik-doen
Het gras toont mij de rozen
Die zachtjes wiegden in de wind
Maar nu door scheiden van man en vrouw
Doormidden zijn geknakt
De anemonen tonen mij
Mijn vredig thuis in Geel
Waar eerst 5, toen 4
En tot mijn spijt weer 5 woonden
De stam van de wilgenboom toont
Mijn innerlijke rust en vrede
Maar door storm bijna ontworteld
Zwak en wankelend
Mijn prachtige tuin nu overwoekerd
Door ongewenst en ongewild kruid
Maar ik moet aanvaarden en ervoor zorgen
Al ben ik geen tuinier
Reacties op dit gedicht
| Marc109: | Woensdag, september 10, 2003 23:13 |
| pakkend... | |
| Bonnie: | Vrijdag, april 18, 2003 15:46 |
| Mooi!Herinneringen zijn het meest dierbaar, je raakt ze nooit kwijt | |
| margot: | Zaterdag, april 05, 2003 22:13 |
| mooi geschreven...blijven bloeien he!!! liefs,margot |
|
| free: | Zaterdag, april 05, 2003 11:11 |
| heel mooi..na verloop van tijd word het weer je 'prachtige tuin soms gaat het leven zoals het gaat...kop op je bent de tuinier van je 'eigen tuin knuffie..... liefs free |
|
| Huting: | Zaterdag, april 05, 2003 09:27 |
| Door af en toe wat weg te schoffelen en nieuw te planten wil een leven nog wel eens opnieuw tot bloei gaan komen.. Liefs, Doortje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2003 | ||
| Thema's: | ||