Ooit heb ik jouw oceaan bevaren,
zonder kompas
zonder gids
bleef er zitten in mijn dobberbootje
toen ik m'n peddels verloren was
Wachtend op een teken van leven,
maar alles bleef er stil...
Zonder denken
dook ik
in jouw koude wateren
maar vergat te ademen
en verdronk
zo verloor ik mezelf aan jou
Ik heb er geluisterd
en gehoord,
jouw schreeuwen vanop de bodem.
Ik heb er gekeken
en gezien,
hoe jouw zelfvertrouwen door de golven
werd verslonden.
Ik heb er geproefd
en gesmaakt,
de zoutheid van je tranen.
Ik heb er getast
en gevoeld,
de ruwheid van je grotten
Ik heb er geroken
en opgesnoven,
de scherpe geuren van verdord zeewier
Ik heb er geslapen
en gedroomd
over de zachtheid van je karakter
en daarom m'n vriend, blijf ik hier