Het is weer mis!

Dit is een gedicht vol zelfbeklag.
Een gedicht die ik eigenlijk niet schijven mag.

Ik heb mijn eigen lot verbonden aan een intense liefde die ik voel.
Maar deze liefde verscheurt mij, zorgt dat ik ’s nachts regelmatig woel.



Het is weer mis en ik voel me verschrikkelijk alleen.
Wil een veilige plek, maar zelfs naar mijn eigen thuis kan ik niet heen.

Als een vrije val van heel hoog naar beneden gelazerd.
En dat voelt onbeschrijflijk slecht, dat voelt zo belazerd!

En in mijn vreemde bed merk ik dat ik voor onze toekomst beef.
Mijn ziel loopt langzaam leeg, het krimpt omdat ik alleen voor jou leef.

Onvoorstelbaar zoals jij soms heel normale zaken weegt.
En ondertussen met mijn gevoelens zo gemakkelijk de vloer aanveegt.

Want zo’n beetje alles wat ik heb, wil ik geven.
Wanneer komt het moment dat ik zonder angst met jou kan leven?

Iets liefs zeggen is zelfs gevaarlijk, die achterdocht…, het maakt me ziek.
Je zegt soms vreselijke dingen dat wordt verklaard met: maar ik was in paniek!

Verantwoordelijk voor alle slechte momenten; een rol die ik ongewild speel.
Soms wordt het me allemaal te veel.

Maar als ik dat uitspreek wordt mijn liefde door jou in twijfel gebracht.
En zeg je: zie je wel, je houdt niet van mij, ik heb het altijd gedacht!

Je mag jezelf altijd laten gaan.
En intussen kan je mij zo gemakkelijk alleen laten staan.

Zeggen dat het je spijt zijn drie woorden, ontelbare malen te herhalen.
Maar nu is het genoeg, ik mag niet langer dralen.

Hoe kan het dat ik alles geef maar telkens faal?
Hoe kan het toch dat ik zoveel van je hou? Dat is waar ik van baal.

Jij hebt Borderline, je leeft in een waan!
En ik heb geen excuus en zie alles met lede ogen aan.

Mijn grote liefde, onbereikbaar, ik kan niet meer over je waken!
Het spijt me dat ik je niet beter heb kunnen maken!