in zwart gekleed en in duisternis begraven
waar gevoelens voor liefde zwaar ontstemd
zich langzaam op een zandpad begaven
haar echo in m'n boezem wordt gedempt
de zwarte rand niet zwart genoeg

een krans voor haar en haar dood voor mij

ik heb een krans besteld met diep zwarte rozen
die ik blauw verlicht de morgen in droeg
gewennend aan tijd met tussenpozen
minuten die tot seconden sterven
haar oortje fonkelt in m'n hoofd

een krans voor haar en haar dood voor mij

om de kunst van leven ooit nog te verwerven
heb ik van m'n levensdagen niet geloofd
de hoop vervloog die ik zelf eens schiep
opgebaard tussen gedachten en vragen
ten grave gedragen lacht ze diep

een krans voor haar en haar dood voor mij

ze is twee keer mij plus wijsheid in dagen
een worsteling die ik met mezelf uit vecht
is dood in mij maar zal zeker nederdalen
uit mijn dodenrijk naar de wereld van echt
om morgen weer rond te stralen

een krans voor haar en haar dood voor mij

een krans voor mij en mijn dood voor haar