Ik weet het niet meer,
steeds weer die vragen,
ik kan het niet nog een keer,
alles vertellen,
van wat er vroeger is gebeurd.
Het blijft me steeds kwellen,
al die vragen die ze steeds stellen,
ik kan het niet meer.


Ik weet het niet meer,
kan ik niet gewoon weg,
ver weg hier vandaan.
Naar iemand waarvan ik hou,
al is de afstand nog zo ver,
hij geeft me wat ik verdien,
zoveel liefde had ik nog nooit gezien.
Waarom moet ik hier doorgaan,
doorgaan met dit leven,
waar niemand me liefde kan geven.
Waar ik steeds kapot wordt gemaakt,
het is niet mijn schuld dat je me kwijtraakt, mam.
Ik kan het niet meer,
steeds weer,
die vragen,
de onderzoeken,
waar steeds niets uitkomt.

Ik weet het niet meer,
ik kan nog niet geloven dat je echt weg bent.
Nu ben ik weer alleen,
alleen gelaten door jouw, pap.
Waarom ben je niet een echte vader?
Wat doe ik dan verkeerd,
ik ben toch geen verrader?
Ik probeer het echt goed te doen,
maar steeds weer wordt je boos.

Wat moet ik nu doen,
ik weet het niet meer.
Alles gaat hier slecht,
niets kan ik nog goed doen.
Niemand om me te troosten,
niemand wie mij even vasthoudt.
Omdat je zomaar bent weggegaan.
Ik blijf erin geloven,
dat je terugkomt, broer.
En dat je ook van mij houdt.

Ik weet het niet meer,
steeds vaker,
steeds weer.
Vragen blijven komen,
niemand om te troosten.
Ik kan het niet meer aan,
hier te blijven staan.

Ik weet het niet meer...