Ik blijf buiten rustig zitten,
ook al zijn de wolken voor de zon schoven.
Langzaam aan beginnen er druppels naar beneden te vallen.
Maar ik ga niet naar binnen.
Ik probeer mijn tranen in te houden maar het lukt niet.
Mijn tranen stromen over mijn wangen,
net als de regen over de daken.
Ik kan mijn verdriet niet langer meer de baas.
Waarom zien ze niet dat ik ongelukkig ben?
Wat kan ik doen zodat jullie zien dat ik ook goede dingen kan doen?
Alles wat ik wil is wat meer begrip en geduld,
en iemand die naar mij luistert als ik mijn verhaal vertel.
En niet alleen luistert als hij iets wilt weten.
De regenbui is nu over,
en de wolken schuiven weg.
Ik voel de warmte van de zon op mijn gezicht,
en mijn tranen drogen stilletjes op,
net als het water op de grond.
Ik kijk naar de heldere hemel,
en ga daarna weer naar binnen.