Twee ogen,
een immens verschil.
Wat vroeger warm en zacht was
is nu verbazend koud en kil.

Wat heb ik jou verkeerd gedaan
waarvoor jij me nu beboet,
wat eerder een liefdesstroom was
is nu een tranenvloed.

Ik dacht dat ik van je houden mocht,
dat jij die speciale persoon was,
mijn soulmate,
de schouder waar ik al jaren naar zocht.

Mocht ik dan echt niet denken
dat het misschien toch wel kon
ik mocht je blijkbaar mijn aandacht niet schenken,
mijn begin, was het punt waar het einde begon.

Ik kan er mee leren leven,
dat ik je liefde niet beheer,
maar kun je dan terug je vriendschap geven,
want die betekent nu zo veel meer.

Krijg ik nog die beschermende armen,
en dat troostende woord,
of moet ik mij nu aan iemand anders warmen
en zwijg jij als vermoord?

Ik weet dat ik hoor te spreken
je alles uitleggen moet,
maar hoe begin je daaraan,
hard of toch maar zoet?

Ik weet nog niet hoe,
weet ni eens of je wel luisteren zal,
weet enkel op dit moment,
dat je woorden zorgen voor mijn tranendal.