Het zonnekind
Een gedichtje van een zusje
die aan kanker is overleden
en terwijl ze ernstig ziek was
toch bleef schrijven over leven
en nooit over dood gaan.
Zonnekind,
En het zonne-kind
lachte,
om de vreugd
welk zij baarde,
de vrucht
geworteld in
diepte, zag opnieuw
het licht en zij
zuchtte van
geluk...liefde te
bewaren.
Het gras kuste
haar voeten en
water waste haar
spiegel en brak
haar licht in
zeven kleuren,
weefde haar een
kleed te
dragen,het
zonnekind...liefde te
bewaren.
De wind kust
haar wangen en
nam haar bij de
hand, zong haar
een nieuw lied
te horen en vloog
met haar weg
en het zonnekind
lachte, om de vreugd
welk zij baarde....
liefde te bewaren
die aan kanker is overleden
en terwijl ze ernstig ziek was
toch bleef schrijven over leven
en nooit over dood gaan.
Zonnekind,
En het zonne-kind
lachte,
om de vreugd
welk zij baarde,
de vrucht
geworteld in
diepte, zag opnieuw
het licht en zij
zuchtte van
geluk...liefde te
bewaren.
Het gras kuste
haar voeten en
water waste haar
spiegel en brak
haar licht in
zeven kleuren,
weefde haar een
kleed te
dragen,het
zonnekind...liefde te
bewaren.
De wind kust
haar wangen en
nam haar bij de
hand, zong haar
een nieuw lied
te horen en vloog
met haar weg
en het zonnekind
lachte, om de vreugd
welk zij baarde....
liefde te bewaren
Over dit gedicht
| Auteur: pinkel1 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 11 april 2003 | ||
| Thema's: | ||