Opa
De tijd zeeft opa's verstand in kleine stukjes
hij herkent me niet meer
op zijn voorhoofd staan diepe groeven
brandmerken van de ouderdom
hij kan niet meer zelf eten
dat doen anderen voor hem
ze dringen binnen in zijn hoofd
en nemen als een alleenheerser de beslissingen voor zijn onderdanen
zijn lichaam kan zich niet meer verweren
de almachtige verpleger weet het wel beter
en toch
ik weet dat opa inwendig een woeste zee is
die kookt van woede,maar nooit verder komt dan de dijk
stilaan droogt de zee op
de zee waar ik zoveel in zwom
die me leerde hoe te leven
wiens golven me verbaasden
Opa,blijf nog even...
hij herkent me niet meer
op zijn voorhoofd staan diepe groeven
brandmerken van de ouderdom
hij kan niet meer zelf eten
dat doen anderen voor hem
ze dringen binnen in zijn hoofd
en nemen als een alleenheerser de beslissingen voor zijn onderdanen
zijn lichaam kan zich niet meer verweren
de almachtige verpleger weet het wel beter
en toch
ik weet dat opa inwendig een woeste zee is
die kookt van woede,maar nooit verder komt dan de dijk
stilaan droogt de zee op
de zee waar ik zoveel in zwom
die me leerde hoe te leven
wiens golven me verbaasden
Opa,blijf nog even...
Reacties op dit gedicht
| Lifeje: | Vrijdag, april 11, 2003 14:51 |
| Hou vast dat beeld van vroeger tijden, de wereld gaat slecht met ouderdom om. Pijnlijk te moeten zien hoe jou Opa moet lijden, pas op dat dat beeld je niet vertroebeld. Sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Aristide | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 april 2003 | ||
| Thema's: | ||