Als de zon in al haar kleurenpracht

van avondrood verdwijnt,

en de maan fier met al haar

witte helderheid verschijnt.

Denk ik aan de dagen voorbij gegaan,

en fluister ik zachtjes jouw naam.

Ik koester al de herinneringen 

in mijn hart,

met heel veel liefde maar ook

met wat smart.

Het gevoel zo intens en diep

van binnen,

wat moet ik zonder jouw beginnen

nu ik je niet meer kan beminnen.

Het is de eenzaamheid niet,

ach dat ben ik wel gewend,

" het is die liefde "

die liefde voor jou,

dat gevoel had ik direkt herkent.

Waarom is dit zo moeilijk?

Misschien omdat ik je nog elke dag

meer en meer mis,

en omdat de liefde in mijn hart

er nog steeds is!